Tektura jest najgrubszym materiałem papierniczym, do wyrobu którego używa się między innymi ścieru drzewnego i makulatury. Niekiedy dodaje się do niej wypełniacze chemiczne, zwiększające trwałość i odporność. Wyróżniamy tekturę litą oraz falistą. Tektura falista jest sztywniejsza, co znacznie zwiększa zakres jej możliwych zastosowań.
Podstawowe rodzaje tektury falistej
Składa się z jednej lub kilku warstw pofalowanego papieru, klejonych naprzemiennie. Posiada także pokrycie z jednej lub kilku warstw papieru. Ze względu na ilość warstw wyróżnia się tektury faliste: dwuwarstwowe, trzywarstwowe, pięciowarstwowe oraz siedmiowarstwowe. Tektura dwuwarstwowa zbudowana jest z jednej warstwy pofalowanego papieru oraz pokrycia – w kolejnych rodzajach ilość warstw proporcjonalnie się zwiększa, przy czym na jedną warstwę papieru przypadają dwie warstwy pokrycia. Pofalowane warstwy są klejone na przemian z warstwami pokrycia. Bardzo rzadko występują tektury cztero, -siedmio i dziewięciowarstwowe – zazwyczaj dostępne są tylko na zamówienie. Producent tektury falistej zawsze określa, jakimi gatunkami tektury dysponuje. Istnieją również specjalistyczne rodzaje tektur. Zaliczymy do nich tektury hydrofobowe, które są impregnowane i łączone za pomocą kleju wodoodpornego, tektury z taśmą zrywającą lub wzmacniającą, tektury pre-print oraz tektury odporne – wodoodporne, ognioodporne czy tłuszczoszczelne. Obok rodzaju tektury, niemniej ważny jest również rodzaj zastosowanego profilu fal. Najczęściej wykorzystywanymi profilami fal są: B, C oraz E. Różnią się one odległością od podstawy fali do jej wierzchołka oraz odległościami pomiędzy sąsiadującymi wierzchołkami fal.
Jak się określa parametry tektury?
Prawidłowe określenie parametrów wyżej wymienionych rodzajów tektur falistych jest możliwe tylko dzięki wykonaniu odpowiednich badań i późniejszej analizie wyników przeprowadzonych testów. Przede wszystkim należy zbadać gramaturę, czyli masę arkusza. Stosowaną metodą badania jest również sprawdzenie odporności na zgniatanie krawędziowe oraz na zgniatanie płaskie, a także: wytrzymałości elastycznej (na pękanie), odporności na przebicia, sztywności zginania, poziomu absorpcji wody, a także barwy. Niezbędnym badaniem jest określenie wygięcia tektury, czyli stosunku wysokości wygięcia arkusza do jego długości. Wskaźnik ten nie powinien przekraczać 4%. Konieczny jest również pomiar wilgotności, która ma bezpośredni wpływ na wytrzymałość materiału.
